“Geef kinderen de zekerheid dat tranen kunnen worden gedroogd.
Niet voor altijd, maar altijd weer opnieuw”.
Als gezin heeft u te maken gekregen met verlies. Verlies door een echtscheiding, verlies door de dood. Of misschien heeft uw kind te maken gekregen met verlies op school, een vriendje verhuist, een huisdier overlijdt, kortom groot en klein verlies. Voor volwassenen kan het omgaan met alle gevoelens die daarbij komen kijken al heel ingewikkeld zijn. Alles verandert in jullie leven, niets lijkt meer hetzelfde. Hoe kunt u uw kind het beste bijstaan in deze lastige periode? Gaat het wel goed met mijn kind? Allemaal vragen die uit liefde voor uw kind ontstaan. Omgaan met verlies doen we niet iedere dag en rouwen is een pittige taak.
Kinderen rouwen ook, hoe klein ze ook zijn. Als kinderen al jong leren omgaan met verlies is dat van onschatbare waarde voor hun verdere leven. Bij jonge kinderen zijn verbale en mentale mogelijkheden soms nog niet voldoend ontwikkeld om te praten over hun verdriet. Rouw bij kinderen is vaak zichtbaar in hun spel of gedrag. “Lastig” gedrag is soms een uiting van verdriet, niet wetende hoe ze die chaos aan gevoelens op een andere manier moeten uiten.
Anderzijds zijn er ook kinderen die helemaal in hun schulp kruipen en nauwelijks iets laten zien van wat hen bezighoudt. Rouw is geen ziekte, het is de normale aanpassing aan het verlies. In hun spel kunnen kinderen zich op een veilige manier uiten. Spel is de taal van kinderen. Hier wordt in de begeleiding dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt uiteraard afgestemd op de behoefte van het kind.
Typisch voor jongeren is dat het omgaan met verlies samengaat met de zware taken die ze in de puberteit al hebben: het zoeken naar een eigen identiteit, zelfstandig worden. Jongeren kunnen zich verward voelen door de warboel aan emoties en door hun gebrek aan ervaring. Jongeren zijn daarnaast geneigd om het verdriet te vermijden en te ontkennen. De behoefte aan niet anders willen zijn, stabiliteit en voorspelbaarheid zorgt ervoor dat jongeren zoveel mogelijk ‘normaal’ proberen te doen om een doorsnee tiener te lijken. De binnenkant is echter heel anders, daar zit de pijn, de eenzaamheid en de rouw.
